Hammasi dadamga "Sotka” olib bermasangiz, o‘zimni o‘ldiraman”, deya xarxasha qilgan kunimdan boshlandi. Axir kollejimizdagi kursdoshlarim qo‘lidan bir emas, bir nech ta "sotka” o‘tib ketdi-yu, manda yo‘q. Hatto qanday boshqarilishini ham bilmasdim. -Agar shu turish-sotkasiz yuraversang, uyda qari qiz bo‘lib o‘tirib qolasan,-dedi birga o‘qishga qatnaydigan dugonalarim ichida Sitora deganlari.Qolganlari afsuslanib tasdiqlashdi. -Kursimizdan uch qizning to‘yi bo‘ldi. Uchovi ham SMS orqali tanishgan. Hozir qo‘lingda telefon bo‘lmasa it qaramaydi, to‘g‘ri aytding, Sitti, -dedi Mohinur. -Moxxi, ko‘ngliga tegadi, demaysan-a? Dadasi olib bermasa nima qilsin? Dadasi zo‘r odam-u, lekin eskicha fikrlaydi-da, -deya oraga tushdi eng yaqin dugonam, mahalladoshim Fotima. U katta yo‘ldan mahallamizga qarab burilib ketayotganimda hamdardlik bildirgandek Sittining ortidan gapirdi: -O‘rgildim, "sotka”li boybichchadan. Dadasi "Ippodrom”da kuni bo‘yi arava tortishini ayam aytgandilar. Bir ko‘pti ichida aytib izza qilay dedim-u, yana ag‘-bag‘ini o‘yladim. Sani dadang bozorri old biznesmeni, sani yer-u ko‘kka ishonmaydi. Hayron qolaman, lekin bitta telefonga arzitmaydi. Qizlardi mana bunday chaqib oladigan gaplarini
eshitmaydi-da. Agar ozroq yig‘ib yurgan puling bo‘lsa, manga ber. Sanga
telefonimni berib, o‘zim boshqasini olaman. Qayerdan olding, desalar
Pottiniki, deysan qo‘yasan. Men unga javob berishga ulgurmasimdan darvozamizga yetib keldim. Indamay uyga kirib ketdim. Hovlida dadam uzumlarni xomtok qilayotgan ekanlar. Salom ham bermay, hung rab yig‘lab yubordim. Tokqaychini qo‘llarida tutgancha dadam kelib boshimni siladilar. -Gulnora, ona qizim, kim sani xafa qildi? Domlalaringmi? -Yo‘q,siz xafa qildiyiz, dada. Dugonalarimning ichida past qildingiz? Yer yorilmadi-yu, yerga kirmadim. Bunaqa sassiq gaplarni eshitganimdan ko‘ra o‘lganim yaxshiydi. Bitta temir qutiga mani arzitmadingiz-a? -deya dadamning bag‘ridan silkinib chiqdim. -Iye "sotka”ni janjali degin. Haliyam o‘sha gapni ko‘tarib yuribsanmi? Yoshlarga bu matohni nima keragi bor. Darsingga halal beradi. Ko‘cha-ko‘yda qulog‘iga telefonini qo‘yib, yoki bo‘yniga osib "risopka” qilib yurgan qizlarni ko‘rsam, jig‘ibiyronim chiqadi. Man "biznesmen”man, har doim mijozlarim so‘rab turadi. Birovga "zvonok” qiladigan bo‘lsam, pulini o‘ylab gapni qisqa qilaman. Ular talaba bo‘lib, to manziliga yetguncha gaplashib ketaveradi. Pulli qaydan oladi? Yoki homiychalari bormi, deb xayoling ketadi, qizim. Ulardan ibrat olma. -Siz vahimachisiz. Xasissiz, dada. Egri ko‘ngilsiz. Ular yo‘l-ma-yo‘l qo‘shiq eshitib ketadi-ku, -dedim ilk bor dadamning ko‘zlariga tik qarab. -Katta yo‘lda qo‘shiq eshitish kerakmi, Guli? Mashinani yo‘liga chiqib qolsa-chi? "Pap” etib, mashina urib ketsa. O‘zi qizlar yo‘ldayam xayol surib yuradi. Har kuni avariyalar sodir bo‘lyapti, baraka topkur. Hammasiga shopir aybdor emasdir. -Bir boshga bir o‘lim. Ajali yetgan Norin tog‘amga o‘xshab yonboshlab o‘tiribam o‘lyapti-ku. Endi kollejgayam bormayman. Endi mandan qutulasiz. O‘zimni o‘ldiraman. -Bir "sotka” uchun-a? -Ha. -Mani
qizim aqlli. Mayda gaplardan ustun turadi. Bolaligidan suzishga
qo‘ydim, badiiy kitob o‘qitdim. Oqqorani ajratsin, deb chet ellarga olib
bordim. Inglizcha-ruschani, karischani o‘rgansin, dedim. Nazokatli
bo‘lsin, deb pianino olib berdim. O‘qituvchi yolladim. Endi otangni gapidan to‘rt-beshta churvaqa dugonalaringning xushomadi aziz bo‘lib qoldimi? Ma, simkarta qo‘yib olarsan. Eng so‘nggi rusumdagi "Nokiya”. Lekin, hapsalamni pir qilding, qizim, -deya dadam telefonning orqasidan sim kartasini olib, qo‘limga tutqazgancha qizarib-bo‘zarib tok tagiga ketdilar. Dadamni o‘z prinsiplaridan chekinishga majbur qilganimdan biroz dilim xira bo‘ldi. Biroq, ertasi kuni dugonalarimning "voy-vo‘y” deb angrayib qolganlarini ko‘rib, barini unutdim... Man endi har taraflama kollejda birinchi edim. Adashib tushgan qo‘ng‘iroqlar biroz asabimga tegsa-da, endi man uzundan-uzun seriallarni esnagancha, ayajonimga
qo‘shilib ko‘rib o‘tirmasdim. Bitta qo‘ng‘iroq keldimi, ila-chila turib
o‘z xonamga kirib ketardim.Dugonalarim bilan qanday kiyinishimizgacha
kelishib olardik. Yo‘l-yo‘lakay bir-birimizni rasmga tushirardik. Yigitlardan qo‘ng‘iroq kelsa, tanishaylik desa har xil mazax so‘zlar bilan ustidan kulardik. Shu-shu biz barimiz telefon jinnisiga aylangandik. "Testni o‘ylama, telefon orqali birorta ustozimiz aytib turadi. Pulini bersak bo‘ldi-da, deya bir-birimizni repititorga borib vaqt sarflab o‘tirma”, deya yo‘ldan urardik. Oradan uch oy o‘tdi. Bitiruv imtihonlari, diplom ishi boshlangan paytlarda bir yigit qo‘ng‘iroq qildi. -Allo, Dilya! Uning ovozi juda yoqimli va o‘ktam edi. -Dilyamasman, Gulyaman, siz kimsiz? -Ha Gulya, uzr sizzi Dilya debman. Anovi qora sochli dugonangiz bor-ku, ko‘zlari katta-katta? -Hm,Pottimi? -Ha. Uni nomeri o‘chib ketibdi. Aytvorasizmi? -Sizzi tanimadim-ku? -Taniysiz. Ismimni o‘zingiz eslamaguncha aytmayman. Qizlar mani unutishsa juda xafa bo‘laman-da. Man unga Fotimaning telefon raqamini berdim. -Uzr,Gulya. Yana bir dugonangiz bor edi-ku. Doim sila bilan birga yuradigan. -Sittini aytayapsizmi yoki Moxxinimi? -Ikkalasiniyam raqami bo‘lsa, iltimos ayting. Tug‘ilgan kunimga taklif qilmoqchiydim. -Man ularning ham raqamlarini berdim. Qiziq, u kim ekan? Kursdoshlardanmi, sinfdoshlardan? Yoki begona? Begona bo‘lsa, mani raqamimni qaydan topdi, dugonalarimni qanday taniydi? Ertaga kollejga borsam, hammasi aniq bo‘ladi-qo‘yadi, deb uyquga ketdim. Tong-saharda yana qo‘ng‘iroq bo‘ldi. Xavotirlanib kelgan ayamga "Budilnik qo‘ygandim, dars qilmoqchiman”, deya taskin berdim. Ayam yoqasiga tuf-tuflagancha chiqib ketdi. Ayam ketganlaridan keyin. -Allo kimsiz, dedim raqamiga ham qaramay. Bu man, Gulyaxon! Tuni bilan sizni o‘ylab uxlolmadim. Tongni sizning yoqimli ovozingiz bilan boshlay, deb niyat qildim. -Sizni tanimayapman. -Nahotki, kechqurun suhbatlashgandik, darhol esizdan chiqib ketdimmi? Aytgandim-ku, qizlar mani unutishsa juda xafa bo‘laman. -Iya, sizmi? -Ha, men o‘shaman, o‘sha. Siz manga Kumushdek dildor, man sizga Otabekdek yor bo‘lsam, ne ajab. -Unda Zaynablar ham ko‘pmi? Balkim, siz shunday unutaversangiz Zaynabga ham yo‘l ochiladi-da! -dedi. Tonggi uyquni yaxshi ko‘rsam-da, toza havoga yuz tutgim keldi. Qo‘limga test kitobchasini olib, supaga chiqib o‘qiy boshladim. Ammo xayollarim poyintar-soyintar bo‘lganidan ko‘zim o‘qirdi-shuurim qabul qilmasdi. O‘sha noma’lum yigitni "Zaynab”dan qizg‘ana boshlagandim. Ehtimol, ulardan biri dugonalarim bo‘lib chiqar. Qo‘ng‘iroq qilishga yuzim chidamadi. Sabr qilay-chi. U kim ekan? Potti ikkalamiz bizning darvozamiz oldida uchrashdik. -Ketdikmi? -dedi u jilmayib. Negadir ko‘zlari yonib turar, xursandligidan dasti uzun sumkachasini aylantirib, goh osmonga otib olardi. -Tinchlikmi, og‘zing qulog‘ingda? -So‘rama, yigitim telpon qildi. -Qanaqa yigiting, yo‘q edi-ku, deya yuragimga xavotir qo‘ndi. -Yo‘q edi, endi bor. O‘ziyam kechasi bilan gurunglashdik. Hozir simkartamda bir sent ham yo‘q. Tong otsin o‘zim pul tashlayman, dedi. -Ismi nima? -Bilmayman, adashib tushgandi. Bir-birimizni ovozimizdan sevib qoldik. U mandan qaysi rangdagi atirgulni yoqtirishimni so‘radi? Naq "Qish sonatasi” deysan. Oq atirgulni dedim. Qaysi faslni yoqtirishimni so‘raganda kuzni dedim. Xazonlarni bir-bir bosib shitirlatib yurishni yaxshi ko‘raman,dedim. Unda kuzda ko‘rishamiz, -dedi.Boya yozni desam bo‘larkan. O‘rtada yoz turibdi. Uni bo‘lsa,hoziroq ko‘rgim kelyapti. - U sanga Otabek, Kumush haqida gapirmadimi? -Yo‘q. Ovozingiz Yudjinnikiga o‘xsharkan, deb «Qish sonatasi»dagi qo‘shiqlarni manga jo‘natdi. Shu kuni Moxxi, Sitti ham kim bilandir telefonda tanishgan. Man indamay qo‘ya qoldim. Chunki, ularning raqamini berganim uchun o‘sha noma’lum yigit qo‘ng‘iroq qilgandir, degan tusmolim bor edi. Kechqurun naq o‘n bir. Endigina ko‘zim ilashganda qo‘ng‘iroq bo‘ldi. Yuragim patirlab urib ketdi. Xuddi ikki xona narida yotgan dadam bilan ayam yurak urishimni eshitadigandek qo‘rqib, ko‘rpaga burkandim. Sekin zangori tugmani bosdim. -Gulya, nega ovoz bermaysiz.Kimdir bormi? Man o‘shaman. -Siz Otabekmisiz, Junsangmisiz yoki Don Juanmisiz? Kecha dugonalarimni ham qulog‘iga lag‘mon osgan "astonopka”si yo‘q bekorchimisiz? -Nimalar deyapsiz? Tuhmat qilib, yosh jonimga zomin bo‘lmoqchimisiz? -Unda ularga kim qo‘ng‘iroq qildi? -Qaydan bilay. Kecha siz bilan gaplashishga bahona topolmay, dugonalaringizning raqamini so‘ragandim. Aslida, ularni tanimayman. Man sizzi qarindoshingizning to‘yida ko‘rgandim. O‘shanda raqamingizni so‘rab bilgandim. Oradan ancha vaqt o‘tsa-da, bog‘lanishga cho‘chidim. -Unda siz qarindoshimmisiz? -Yo‘q, to‘yga mehmon bo‘lib borgandim. -Qaysi to‘yga? -Buyog‘ini o‘zingiz toping. Balki tushlaringizga kirarman. Xayrli tun. Yana jumboq bo‘ldi. Yaqin o‘rtada qarindoshlarimning to‘yiga bormaganman. Ayniqsa, "sotka”tutganimdan buyon to‘y bo‘lgani yo‘q-ku. O‘qishga ketayotganimda u yana qo‘ng‘iroq qildi. -Go‘zal qiz, Gulya. Sizning bugungi ishlaringizga omad tilamasdan o‘qishga ketolmadim. -Qayerga o‘qiysiz? -Diplomatiyaga. -Mani laqqillataman, deb ovora bo‘lmang. Telefon tutganimga endigina bir oy bo‘lyapti. To‘yga bormaganimga bir yil.Yana qancha yolg‘on gapirasiz? Sizni tanimayman. Endi mani bezovta qilmang. Tamom-vassalom.
davomi bor...
Hafiza Egamberdiyeva
| 
