Bir kun kelib meni «shilqim» deb atashlarini ko‘pda tasavvur qila olmasdim. Yaqinda bo‘lib o‘tgan bir vokea meni xatto onam xam yarim xazil bilan «shilqimbek» deb chakirishiga sabab bo‘ldi. Keling shu vokeani sizga aytib beray. Bir kuni soat tukkizlarda o‘rindan turishga erinib, mizg‘ib yotgandim, qo‘shni xonada dadam bilan ayam maslaxatlashishayotgani qulogimga yokimli kuydek eshitiddi. - Ravshaningiz kun buyi ko‘chada. Shaxarning u kirmagan teshigi yuk,. Naxotki, birorta yokadigani topilmasa? O‘zi xam yorilay demaydi. Bas, endi men aytgan qizga uylanadi, - Kim o‘sha kiz? - dadamning so‘z oxangidan sezdimki bu savol birinchi marotaba berilmayapti. - Kiz begona emas. Uzoqroq bo‘lsa-da , xar kalay qarindoshmiz. Quqonlik Salim togamizning kenjasi... - Ravshan nima der ekan? - Nima deyishini kiz bi¬lan uchrashib qaytgach eshitamiz. Bugun Fargonaga kelarkan. Universitetga xujjat tayyorlabdi. SHundan sung meni «uygotishdi», nonushta kilar-kilmasimdan kuchaga kuvishdi. Ularning aytganini kilib, uchrashuvga junadim. Markaziy bog‘dan o‘tayotib ikkita guzalni ko‘rib koldim. Odatdagadek ularga bir «o‘q»otib ko‘rmokchi bo‘ldim. Ming yillik tanishlardek gap boshladim: - O‘-o‘, Kumush, bormisiz yorug‘ olamda? Bizni unutvordingizmi?- «Kumushlar» meni endi ko‘raetganlariga amin bo‘lishgach: - Bu erda Kumush yuq, - dedi tung oxangda, - adashdiz. - Kechirasiz, ismingizni unutibman, - dedim sirtimga suv yuktirmay, - Balki, eslatarsiz? - Eslaganda kelarsiz... -ular pikirlab kulgancha meni tark etishdi. Boshka payt bo‘lganda-ku, ularni tinch qo‘ymasdim. Ammo, xozir Jozibani topishim kerak edi. Oliygox xovlisida odam «simidan» ekan, shuncha odamni ichida izlaganimni topishga ko‘zim etmay koldi. SHu payt, SHerlok Xolmsdek fikr yurituvchi miyam ishga tushdi-yu, matematikaga xujjat topshirayotganlar to‘piga yaqinlashdim. Joziba mate¬matik bo‘lmokchi ekanini oyimlar aytgandi. Garchi ayamlarga kizni «shest sekundda» topvolaman deb kerilgan bo‘lsam xam, vaktni bexuda o‘tkaza boshladim. Keyin, bor-e, besh ming ketsa ketibdi-da, dedim-u, xujjat kabul qilayotgan yigitga pul qistirdim. SHundan so‘ng, uni imosini kutib bir yonda qizlarga qarmok, otishni boshlab yubordim. Bir maxal xaligi yigit menga kimnidir ko‘rsatarkan «qo‘qonlik» deb shipshidi. Men u ko‘rsatgan tomonga alanglayotganimda «Qizil ko‘ylak» degan qo‘shimcha xitobni eshitdim. U aytgan kizni darrov ilg‘adim va uning ketidan yo‘lga tushdim. - Kechirasiz, - dedim unga etgach, - men Ravshanman. Siz Joziba emasmisiz? YUzma-yuz bo‘lganimizda bir-birimizni darrov tanidik. - Yo‘k, - dedi u piching bilan, - Men Kumushman. Bu kiz bog‘dagi kizlardan biri edi. Jin ursin! YAna shu kizga ro‘baro‘ bo‘ldim-a! O‘ziyam, asal qizcha ekan. Ismini bilolmaganim alam bo‘ldi-da. Kuyosh botganda shumshayib uyga kirib bordim. Qo‘qonlik xolamlar kelishgan ekan. Ammo, ayam xuddi ikkimiz yolgizdek: - Xa, «Shilqimbek» ov yurishmadimi? - deb kutib oldi. Xa, onamning xazillaridan shu ma’lum buldi-ki, men bilmagan xolda ikki marta Jozibaning suxbatiga musharraf bo‘lgan ekanman. Xa azizlar, Kumush deya ataganim Joziba ismli men izlagan kiz ekan. SHundan so‘ng ont ichdim: Joziba bilan to‘yimgacha yuz ko‘rishmayman. Axir, uyalaman-da! To‘yning esa, yo‘rig‘i boshqa! Men kuyov, u kelin bo‘lganidan keyin, istasang-istamasang to‘y kuni yuzlashar ekansan-da.
