Яқин ўртоғимнининг онаси хасталаниб қолганини анча аввал эшитгандим... Ишлар билан бўлиб, ундан хабар олишга имконим бўлмади. Баъзан ўзимнининг онамдек бўлиб қолган бу меҳрибон аёлдан хабар ололмаётганим учун ўзимдан ҳам ранжиб кетаман. Яқинда ўша ўртоғим билан кўришиб қолганимизда дам олиш куни унинг уйига ўтишимни айтдим. Ишқилиб, бу ҳафта ишим чиқиб қолмасин-да, деган хавотирда эдим. Хайрият, кутилмаган ишлар чиқмади. Ўртоғимникига ўтиш учун уйимиз яқинидаги новвойхонадан иккита жиззали нон олдим. Кейин кийимларимни алмаштириш учун уйга қайтдим. Нонни хонтахта устига қўйган эканман, кичкина қизим ҳаваси кетибми, нонни ушатиб қўйибди. Очиғи жаҳлим чиқди. Уришиб берганимни кўрган ойим менга танбеҳ берди: - Ўғлим, насиба деган гаплар бор. Қўявер, шу нон қизчангни ризқи экан. Сен кўчадан бошқа нон олаверасан. Энди кўчага отланаётганимда, ўртоғим телефон қилиб қолди. Тинчликмикан, дея телефонни қулоғимга тутдим. - Ойим... ойимдан ажралиб қолдик, дўстим. Унинг йиғламсираган овозидан тошдек қотиб қолдим... ...Ҳақиқатан ҳам ризқ-насиба илоҳий тушунча эканига амин бўлдим...
