O‘ringa yotar ekanmiz, u derazani yopish uchun
xonaga kirdi, ko‘zimga kasaldek ko‘rindi. Yuzlari
bo‘zday oppoq, og‘riqning zo‘rligidan bazo‘r harakat
qilar, qaltirardi.
—Nima bo‘ldi, toychoq?
—Boshim og‘riyapti.
—Borib yot.
—Yo‘q. Tuzukman.
—Joyingga borib yot. Hozir kiyinib, oldingga
tushaman. Men pastga tushganimda u kiyinib o‘choq
yonida o‘tirar-di. To‘qqiz yashar murg‘akning
rangida rang yo‘q edi. Peshonasiga qo‘limni qo‘yib,
harorati borligini bildim.
—Kirib yot, kasalsan – dedim unga.
—Tuzukman, – dedi u.
Ko‘p o‘tmay doktor keldi, bolaning isitmasini o‘lchadi.
—Qancha? – deb so‘radim undan.
—Haddan ortiq baland… Qirq. Doktor ko‘rsatma
berib, uch xil dori qoldirdi, Bolani tumov deb aytdi,
o‘tib ketadi, harorati u qadar xavotirli emas dedi.
Xonamga qaytib, bolaning haroratini yozib qo‘ydim-
da, dori berilgan vaqtni belgiladim.
—Biron narsa o‘qib beraymi?
—Mayli. Agar xohlasangiz, – dedi bola.
Uning yuzi oppoq, ko‘zlari kirtayib ketgandi.
To‘shakka mixlanib xayol suradi, xolos. Men hikoya
o‘qib berdim, biroq uning bunga mutlaqo e’tiborsizligi
sezilib turardi.
—Qalaysan, toychoq? – deb so‘radim undan.
—Hamishagidek, – deya javob berdi u.
Men uning oyoq tomoniga cho‘kib, keyingi dori
berish vaqtiga qadar kitob o‘qidim. Uxlab qolar, deb
o‘ylovdim, qaydam — karavot oyog‘iga tikilib, jimgina
yotib-di.
—Nega uxlamayapsan? Dori ichiladigan payt o‘zim
uyg‘otaman.
—Uxlamaganim yaxshi… Siz ketavering, dada… agar
malol kelayotgan bo‘lsa…
—Yo‘g‘-e, nima deyapsan, o‘g‘lim.
—Ha, anglashimcha… agar malol kelsa… yonimda
turmaysiz…
Ehtimol, u alahsirayotgandir, deb o‘yladim va soat
o‘n birda beriladigan dorisini ichirib, tashqariga
chiqdim. Bola xonasiga hech kimni kiritmayapti, deb
aytishdi.
—Kirmang, kasali yuqishi mumkin, – deyishdi.
Men ichkariga kirib, asta karavotga yaqinlashdim.
Uning qovog‘i isitmadan pir-pir uchar, hanuz ko‘zi
karavot oyog‘ida edi. Haroratini o‘lchadim.
—Qancha? – deb so‘radi u.
—Ancha tushibdi.
—Demak, najot yo‘q… – deya xo‘rsindi u.
—Kim shunday dedi? Harorating joyida… Qo‘rqinchli
joyi yo‘q.
—Qo‘rqayotganim yo‘q, – dedi u, – lekin…
o‘ylaganim sari…
—O‘ylama.
—Bo‘lmayapti-da, – dedi u va menga qaradi.
U nimadandir qattiq siqilardi.
—Manovini suv bilan ich.
—Foydasi bormikan?
—Albatta-da, foydasi bor.
O‘tirib, yana hikoya o‘qiy boshladim, lekin uning
quloq solmayotganini ko‘rib to‘xtadim.
—Men qachon o‘laman, ota? – deb so‘radi u.
—Nima?!
—Men qachon o‘laman?
—Sen… o‘lmaysan… Nima bo‘ldi o‘zi senga?
—Mengami?
Uning: “Haddan ortiq baland”, deganini eshitdim…
—Odamlar qirq daraja isitmaga chiqmaydi-ku.
–Ahmoqona xayollarni qo‘y.
—Men bilaman o‘lishimni, Fransiyadaligimiz-da
maktabdosh bolalar menga qirq to‘rt daraja harorat
bilan yasholmaysan, deb aytishgan. Meniki — bir
yuz-u ikki. U tun bo‘yi, hatto ertalabki soat
to‘qqizgacha o‘zining o‘limini kutib yotgan ekan.
—Ay, toychog‘im-a, — dedim men.
—Sen o‘lmaysan. Axir o‘lchagichlar har xil bo‘ladi-
ku. Xuddi mil bilan kilometrdek. U o‘lchagichda o‘ttiz
yetti daraja binoyi harorat hisoblanadi, bunda esa
to‘qson sakkiz daraja.
—Rostdan-a? — dedi u hayratlanib.
—Ha rost. O‘ylab ko‘r, mashinada o‘n yetti mil
yursak, qancha kilometr bo‘ladi?
—Ha… U bo‘lak karavot oyog‘iga tikilib xo‘rsinmay
qo‘ydi. Yuziga ham rang kirgandek bo‘ldi. Keyingi
kuni esa arzimas narsani ko‘ngliga olib, xarxasha
qildi…
|
