Oradan ikki kun o'tdi. Bahora hovlida kuymalanib yurardi. Chala ishlarini bitirib, hovli va uylarni orasta qilishdan charchamasdi. Singlisiga atab uzun xatlar yozdi. Soat tonggi beshga yaqinlashgach xatlarni har joyga berkitib chiqdi. Birini singlisining atir - upalari turuvchi oyna oldiga, birini kiyimlari orasiga, birini oyoq kiyimlari orasiga, yana birini kitob javoniga, qolganlarini oshxona anjomlari orasiga berkitdi. Tong yorishib quyosh chiqa boshladi. Nonushta tayyorlashga kirishib ketgan Bahora pirog, pechonni va keks tayyorladi. O'zi esa oyna oldiga o'tirib sochini chiroyli turmak qildi. Bir necha oydan buyon bo'yalmagan ko'zlariga surma tortdi. Eng yaxshi ko'rgan moviy rang toshlar bilan bezatilgan oq ko'ylagini kiydi. Soat 7:30 bo'lgani uchun Nigorani xonasiga kirdi. Singlisi shirin uyquda edi. Tim qora, uzun sochlarini siladi. Oppoq, tiniq yuzlaridan o'pdi. Chiroyli qosh - ko'zlariga qarab to'ymasdi. Uzoq tikilib o'tirdi. So'ng darsga kechikishini o'ylab uyg'otishga tushdi. -Hoy uyquchi, turmaysanmi endi. -Opa, yana ozgina, ooozgina. -Soat to'qqiz bo'ldi desamchi? -Doim shunaqa deysiz, hozir kamida endi olti bo'lgan. -Yetti yarim bo'ldi, turaqol, keyin birga ketamiz. -keyin Nigora tezda turib, o'tirib oldi. "Institutga bormayman, ko'proq vaqtimni uyda o'tkizishni istayman!" deb 2 haftadan buyon uydan chiqmagan opasining bu qarori uni quvontirgan edi. -Sizga yo'l bo'lsin? -u ham sevinch, ham hayrat bilan so'radi. -Institutga. -jilmaydi Bahora. -Yana o'qishga qaror qildingizmi? -xursand bo'lib ketdi Nigora. -Ha. -yana jilmayib qo'ydi opa. -Unda men tez yuvinay, birga ketamiz. -Xop. -Bahoraning ko'ngli vayron bo'lib ketardi. Nahot endi bundan keyin singlisini tongda uyg'ota olmaydi. Nigora yuvinib kelgach opasi tayyorlab qo'ygan kiyimlarni kiydi. Oshxonaga o'tib, oilaviy ovqatlanishdi. Bahodir aka bugun qiziga boshqacharoq termuldi. U juda chiroyli bo'lib ketgandi. Xuddi hozirni o'zida undan ayrilib qolayotgandek, uni boshqa ko'rmaydigandek ko'z uzmadi. -Opa, bugun nima bayram bormi? -stol ustidagi narsalardan aralashtirib yeyayotgan Nigora xursand bo'lib so'radi. -Yashayotgan har bir kunimiz bayram-ku, singiljon. - shunday deya singlisini burnini chimdib qo'ydi. Bahora singlisi bilan xayrlashar ekan, uzoq quchoqlab turdi. Qattiq bag'riga bosdi. Nigora ham nimanidur sezgandek opasini bag'ridan chiqgisi kelmasdi. -Jonim meni, shirin singlim. O'zingni ehtiyot qil! Seni yaxshi ko'raman. -uning ko'zidan bir tomchi yosh sizib chiqdi. -Opa, men ham siz bilan boray. -Yo'q, darsingdan qolma Nigor. -Opa, parkga boraylik. -opasini qo'yib yubormaslik uchun har xil gaplar bilan ushlab turardi. -Kech qolasan Nigora. -O'zingizni ehtiyot qiling! - yugurib kelib yana opasini quchdi. -Xop. Bahora ketar ekan, Nigora uni yoniga qaytdi. -Opa! -Yana nima? -jilmaydi Bahora. -Qachon turmushga chiqasiz? -Voy, bu qizni isitmasi bor shekilli. -kulib yubordi Bahora. -To'yingizda men o'ynab beraman, Lolani "Opajon" degan qo'shig'ini kuylayman, maylimi? -Xudo xoxlasa! -siniq jilmaydi. - Endi boraqol, kech qolasan. Bahora institutga borgach auditoriyaga chiqish uchun zinadan ko'tarila boshladi. U xonaga kirganda dars hali boshlanmagan edi. Hamma o'z ishi bilan ovvora. Faqat deraza oldida turgan Farxodgina o'z hayollari bilan band edi. Bahora sezdirmay borib uni ko'zlarini berkitdi. -Bahor... -Farxod uni tanidi. Juda sevinib ketganidan uni quchib olgisi keldi. -Ayyor, ko'rib qoldingizmi? - qo'lini Farhodni ko'zlari ustidan olib, yoniga o'tib, sho'xchan termuldi. -Keldingmi, yolg'onchi? -xomush ko'zlarini, sog'inch to'la nigohlarini sevganining qorachiqlariga tikdi. -Keldim. Lekin nega meni yolg'onchi dedingiz? - arazlagandek yuzini burdi u. -Parallel guruhdagi Shavkatni sevgisini qabul qildim, deganding-ku. U esa yo'q rad etdi dedi. -Hmmm, umiii? -ensasini qotirdi Bahora. Farhod esa kulib yubordi. -Yana lag'mon tayyorlashni boshladingmi? Yoki tayyor lag'monni qulog'imga ilib qo'ya qolasanmi? -jilmayib ko'zlariga tikildi. -Jinni! Shu vaqt xonadagilar e'tibor berib, Bahorani ko'rib qolishdi- yu, suhbatlari bo'lindi. Bahora esa "Nega kelmay qo'yding? Sog'inib ketdik-ku! Endi dars qoldirmaysanmi?" degan savollarga ko'milib qoldi. Bir amallab kursdoshlari qurshovidan chiqgan Bahora, yana Farxodni yoniga qaytdi. -Seni har kuni mendan so'rashadi. Bahora xuddi menga biron nima deb qo'ygandek. U bizni odam o'rnida ham ko'rmaydi, doim sirli ravishda yo'qolib qoladi. Raqami esa ishlamaydi. -Farxod gapirganda negadur ko'zini olislardan olmasdi. Derazadan esa keng shahar, o'z tashvishlari ila band bo'lgan odamlar, beg'am qushlar ko'rinib turardi. Bahora o'ng qo'lini sekin Farxodni qo'li tomon cho'zdi va uning qo'lidan tutdi. Farxod ham uning qo'lini mahkam tutdi. -Sizni yaxshi ko'raman Farxod aka. -u sekin shivirladi. -Ko'zing sog' bo'lgandan keyin ko'rasanda. Men esa sevaman. Qo'lingni qo'yib yuborsam, meni tashlab ketib qoladigandeksan. Gaplaring ham ketadigan odamnikidek. Nega? -Bu shunchaki tasodif, menimcha. -hursindi Bahora. -Oyimlar ertaga borishadi. - derazadan olis-olislarga boqib turgan Farhod Bahoraning ko'zlariga qaradi. Bahoraning nigohida afsuslar mujassam edi. -O'qishni bitirib olaveringchi, sovchilik qochmas. -Nega endi bitirib oling?! Nega o'zingni qo'shmayapsan? -Bitirib olaylik, demoqchi edim. -Bitirgunimizcha sen boshqasiga..... -Yo'q, yo'q, yo'q, yo'q! -shu vaqt o'qituvchi keldi-yu, dars boshlandi. Bahora sevganining ko'z- qoshlariga tez-tez o'g'rincha qarab olardi. U negadur yanada istarali, yanada xushbichim ko'rinardi ko'ziga. U qo'l cho'zsa yetadigan darajada yaqin bo'lsada, Bahora uchun olislar osilib turgan yulduzdek uzoq tuyulardi. Qo'l cho'zadi, lekin yetmaydi... Farxod domla o'qiyotgan leksiyani daftarga tushirar ekan, sevgani qaytganidan mamnun edi. Bahoraning ichidan nimalar o'tayotganini sezmasdi ham. Ular doimgidek chorrahagacha birga kelishdi. So'ng ikkisi ham o'z manzili tomon ketishdi. Ikkalasi ham ortiga tez-tez qarab qo'yishardi. Xuddi bu so'nggi uchrashuv... so'nggi diydordek. Davomi bor... Muallif: Sirli_qiz
