Назира бир куни келинойиси билан гап талашиб колди. Уртага акаси тушиб, келинойисининг ёнини олди. Аслини олганда хам, келинойиси хак эди. Унга шуни тушунтира олмаган ака жигийбийрон булди, синглисини койиди. Шунда Назиранинг жазаваси тутди, келинойисининг дилини вайрон киладиган гаплар айтди. Шундок хам биринчи фарзанди нобуд булган, икки дунё орасида турган, якинда кузи ёрий деяётган келин уксиниб йиглади, пичирлаб "Худо курсатсин..." деди. Орадан йиллар утди... Назира тиббиёт институтини битириб, малакали шифокор булиб етишди. Уз ишини бошлади. Ой деса ойдек, хеч бир камчилиги йук, лекин негадир уни хеч ким севмади, турмушга хам чикмади, ширин-ширин фарзандлар курмади... Юкоридаги хаётий мисоллардан келиб чикиб, шундай хулоса килиш мумкин: хеч качон хеч кимнинг дилини огритмаслик керак. Каргаш хам, каргиш олиш хам жуда ёмон. Бу уткинчи дунё, одамлар мехмон. Шундай экан, беш кунлик дунёда инсоннинг кунглини обод килиб яшаганига нима етсин!