Tun ham amallab o’ta boshladi..Soat millari tunni tortqilab honadan chiqarib tashlay boshladi.. Ko’zimga kechasi bilan uyqu inmagandi.. Tongga yaqin,uydagi notanish erkak,chiqib ketdi… Onam esa,turib ..yuvindi..nonushta qildi..Pardoz qildi.. Xatto meni nonushtaga chaqirmadi ham... Men esa o’ylardim.. Bunchalik bemehr bo’lmasa..!? Demak o’tkan kunlari aytgan gapi rost ekanda..’Iblisvachcha..!seni basharangni ko’rsam..Ablax otangni ko’rgandek bo’laman derdi.. Xaa..Demak rostdan ham meni onam yomon ko’radi… Shu kuyi uzoq o’ylanib yotdim.. Onam bu orada ishga ketishga tayyor bo’lib..Eshikni yopar ekan dedi.. -Itning bolasi..idish tovoqlarni yuvib,maktabingga bor.. Eshiknini taraqlatib yopdi.. O’rnimdan turib idish tovoqlarni yuvib…Bir bo’lak non qolgan ekan o’shani kovshab maktabga yo’l oldim… Sinf xonasiga kirib kelganimda dars allaqachon boshlangan,ustoz qo’lidagi bo’r bilan doskaga masalani yozardi..O’sha kungi birinchi dars qattiqqulligi bilan o’quvchilarni zir titratadigan Ziyodulla muallimni darsi edi.. -Ustoz,mumkunmi? Dedim eshikni asta ocharkanman.. -Burchakka tur..masalani yozib olay senga aytadigan gapim bor dedi.. Nihoyat masalani yozib tugatdi.. So’ng esa,to’g’ri mening oldimga keldi..Qo’limdan ushlab,doskani oldiga olib bordi va sinfdagilarga yuzlanib: -Diqqat qilllaring dedi.. Butun sinfni nigohi menga qadaldi.. -Bilasizlarmi buni kimligini dedi.. Sinfdoshlar orasidan kimdir..past ovozda ‘xaromi-ku bu..!’ dedi.. Sinf ichida uning past ovozda aytgan so’zi jaranglab ketdi go’yo… -Xa..rost aytdi kim aytsayam bu gapni..!dediyu menga yuzlaib:’Itvachcha..! eshitdingmi Kimligingni..?’dedi O’sha damda men yer yorilmadi yerga kirib ketmadim..Ko’kragim ichidan "Yo’q..!Bunday emas..Men xaromi emasman..Ota onamni gunohi uchun nega aynan men javob berishim kerak.?”degan savollar aylanardi..Lekin ularni tilimga chiqarishga ayni damda juda ojiz edim..Chunki bu achchiq xaqiqat edi.. -Demak,bolalar uni o’ramizda yurishga munosib deb bilamizmi..?Agar ushbu fikrimni ma;qullaydigan bo’lsa,qo’lini ko’tarsin,,dedi Butun sinf barobar qo’lini ko’tardi… Men esa Ustozni qo’lidan yulqunib chiqdim-da,Sinfdan qochib chiqdim..Koridorda yugurib ketarkanman,orqamdan "Yana bir marta sinfda seni ko’rmay,Xaromi..”degan ustozni gaplari eshitilib turar edi.. Uyga kelguncha..Ko’chada rosa izg’idim..Yuzimni negadir qo’llarim bilan yashirishga harakat qilar edim..Huddi yon atrofdagi barcha odamlar "qaranglar xaromini’ deyayotgandek tuyulardi.. Yuraverib,charchab yo’l chetidagi ko’p qavatli uylarni tagida o’tirib qoldim… Alam xali tarqamagan edi.. Biroz vaqt o’tdi..O”z o’ylarim bilan band bo’lib yonimga kim kelganini sezmay ham qolibman.. Qarasam,ro’paramda yoshi men qatori,sochini taqir qilib oldirgan,ustidagi kiyimi esa qandaydir juldur yamoq bo’lgan bir bola turardi.. -Bu yerda nima qilayapsan..dedi Notanish bola.. -Senga nima,o’tiribman o’zim..dedim.. Biz tanishdik..U bolani ismi Ravil ekan..Etimxonadan qochgan ekan..Tunlari ko’p qavatli uylarning podvolida yotib yurar ekan..Biz ancha suhbatlashdik..Men xam o’z hayotim xaqida aytib berdim..Qismatimiz o’xshash bo’lgani sabablimi biz juda tez til topishib ketdik.. Unga men barcha xaqiqatlarimni aytar edim..Bilmadim lekin..u bilan suhbatlashganimdan so’ng o’zimni nimagadir ancha yengil xis qildim.. Ravil odatda,ko’chalardan mayda chuyda shishalarni yig’ar,yana qog’oz qoldiqlarini yig’ib ularni sotib puliga yegulik olib yeb kun o’tkazar edi..yana u kuzduzlari yer osti yo’llarida tilanchilik qilardi… Biz juda ham qadrdon bo’lib qoldik..Oradan fursatlar o’tardi..Men maktabga butunlay bormay qo’ydim..Onam bu haqida hatto so’ramadiyam..U uchun meni taqdirim unchalik qiziq emasdi.. Kunlarim shu tahlit o’taverdi… Endilikda onam o’z mijozlari bilan men uyda bo’lgan vaqtim ham bemalol ko’ngilhushliklar uyushtirishi odatiy holga aylanib borardi… Davomi bor
