Bu Ahmad ismli 19 yoshdagi
yigitning hikoyasi....
Mening ajoyib
oilam bor edi.
Biz chekka bir
qishloqda,otam, onam, akam va
singlim bilan baxtli va totuv hayot
kechirayotgandik.
Men shaharga
o'qishga kirdim va
amakimlarnikida yashab o'qiy
boshladim.
Imtihonlar vaqti edi.
Erta tongdan o'qishga otlanib
tursam, amakim to'xtatdilar,
buving olamdan o'tibdi.
Uning
ko'zlarida shunchalik qayg'u bor
ediki, bu ta'tilda ham onasiga vaqt
ajratolmaydigan odamni ko'zlariga
o'xshamasdi.
Azob va har xil
hayollar iskanjasida yo'lga chiqdik.
Qadrdon uyim, u endi bozorga
o'xshardi, tumonat odam yig'ilgan.
Darvozadan ichkariga kirdim.
Uyimiz eshigi oldida, bir emas, 4 ta
bo'z tortilgan tobut turardi, jonim
bo'g'zimga keldi, dunyo ko'zimga
qorong'u ko'rinib ketdi....
Yugurib
bordim, ularga qaragani
qo'yishmadi, shu onda sezdimki,
endi meni qadrdon, jonajon oilam
yo'q....
Ko'zimdan yosh daryo bo'lib
oqdi, holsizlanib o'tirib qoldim....
Peshinda, bir uydan 4 ta tobut
chiqarildi, ularni kuzatarkanman
ko'ksimda alam jo'sh urardi.
Nahotki, endi oilam yo'q,
taltayganda urishadigan otam,
betob yotganimda mehribonchilik
qiladigan onam, qoqilganda
suyanadigan akam, erkaliklarini
maroq bilan kuzatadigan singlim
endi yo'q....
Tobutlarni yelkalab
ketayotganlarida, to'xtatdim,
qo'yvorgim kelmasdi, xuddi hozir
singlim ko'zini ochadigandek,
bularni hammasi azobli tushdek
tuyulardi, singlimni sovuq qo'lini
ushlab yig'ladim, endi u yo'q edi....
Ularni qabrga qo'yib kelgandan
so'ng, uyga kirib, burchakda o'tirib
azobla yig'ladim.
19 yoshli yigitcha,
hali hayot nima ekanligini bilmay,
unda qanaqa yashash kerakligini
o'rganmay turib, yaqinlarimdan
ayrildim, bir zumda, bir kunda....
Bugun, yoshlar ota-onalaridan pul,
mashina, qimmatbaho buyumlar,
yana qanaqadir o'tkinchi narsalar
talab qilishadi, shu havaslar uchun
yashashadi. Axir, axir eng katta
boyliklari, ularning borligi, hayotligi
emasmi?... Azizlar yaqinlarimizni qadriga etib yashaylik har bir daqiqamizdan unumli foydalanaylik.
|
