Unga tabiat behad go'zallik ato etgan edi. Faqat uning o'zi bu go'zallikni ko'ra olmasdi. Qiz dunyoga ko'zi ojiz bo'lib kelgandi. Shunga qaramasdan dunyo go'zalliklarini ko'rish baxtidan bebahra qolgan qizga boshqa bir baxt nasib etdi: sevish-sevilish... Yigit uni behad sevardi. Unga turmushga chiqish taklifini aytib charchamasdi. "Qachonki sizni ko'zlarim bilan ko'rsam, keyin mayli, turmushga chiqaman", - derdi qiz har doim. Ne baxtki bir kuni shifoxonadan unga donor topildi va qizning közini operatsiya qilishdi. Operatsiya muvaffaqqiyatli o'tdi, endi qiz nafaqat o'z go'zalligini balki dunyoning bor ajib go'zalliklarini, osmonni, gullarni va eng muhimi, sevganini ko'ra olardi. U yigitni topdi, ammo bilsa yigitning ham xuddi u kabi ko'zlari ojiz ekan. Yigit boshini egganicha so'radi: "Endi meni ko'ra olasan, menga turmushga chiqasanmi?" Uning ko'rligini bilgach xafsalasi pir bo'lgan qiz javob berdi: "Biz baxtli bo'lolmaymiz, axir sen ko'rsan..." Yigit achchiq jilmaydi va ma'yus ovozda gapirdi: "Mayli, endi oramiz ochiq... Men har doim baxtli bo'lishingni istaganman. O'zingni va...mening ko'zlarimni ehtiyot qil
