Одамнинг кўз қири етадиган баландликда горизонтга туташиб кетган тўқ ва оч тасмали йўллар чўзилиб кетган. Гўёки самога кенг йўл очилгандай таассурот ҳосил бўлган. Бунда ҳеч қандай мистикани кўрмаса-да, метеорологларнинг ўзи ҳам бу ҳодисага изоҳ беришга қийналиб қолишган.
Уларнинг фикрича, “йўл” бир нечта ҳодисанинг бир пайтда юз бериши натижасида ҳосил бўлган. Унга кўра, осмонда шундай узун булут олдиндан бўлган. Кейин булутлар орасидаги тешиклардан чиқиб турган крепускуляр нурлар (уларни Худонинг нурлари деб ҳам аташади) пайдо бўлган.
Хитойда булутлардаги тешиклар горизонтда жойлашган, уларнинг орасидан эса ботаётган Қуёш нурлари чиқиб турган. Нурлар, соялар ва булутлар биргалашиб ана шундай ғаройиб тасаввурни – самога йўлни ҳосил қилган.
