Meni sevib qolsayding…
Eshik ochilib bir-biridan ezgin
xayollarimni uchirib yuboradi.
Onajonim astagina tepamga kelib
sochlarimni silaydilar
— O‘tiribsanmi bolam? Men
ketyapman, senam birrovga
chiqsang bo‘lardi, sal bo‘lsayam
ko‘ngling yozilardi…
Men qizargan ko‘zlarimni onamdan
yashiraman.
— Yo‘q, ona, borgim yo‘q…
— Mayli, bo‘masa men tezgina
qaytaman. Aytganday, o‘g‘lim,
to‘yga anavi sen yoqtiradigan hofiz
kelarmish, chiqsang ko‘rarding,
qo‘shiqlarini tinglarding…
— Siz boravering, onajon, hofizning
ovozi bu yerga bemalol eshitilib
turadi…
— Ha mayli…
— Chiroqnio‘chirib keting!
Hujram ko‘nglim bilan bir xil tusga
kiradi…
To‘y bo‘layotgan xonadondan
kelayotgan yor-yor sadolari,
karnay-sunray ovozi yetti
mahallaga taraladi. Yo‘q-yo‘q, bular
yor-yor emas, shodlik emas, bular…
bular ayriliq, hijron sadolari! Bular
o‘ksib-o‘ksib yig‘layotgan
muhabbatning nidolari!
Bu mash’um sadolar mening
zulmatga cho‘mgan hujramga ham
kirib keladi… Qulog‘im ostida
jaranglab, go‘yo ustimdan
kulayotgandek bo‘ladi…
Boshimni bolishning ostiga
tiqaman, ko‘zlarimni chirt
yumaman, yo‘q…Baribir
eshitilaveradi…
Eshitilaveradi, eshitilaveradi!!!
Bo‘g‘zimdan olamni buzgudek bir
faryod otilib chiqadi…
Bu faryod…Bu faryod karnay-sunray
sadolari ostida yo‘q bo‘lib ketadi…
Yuragim yonyapti…
Men nega buncha kuyyapman? Kim
uchun buncha faryod chekyapman?
Sen uchunmi?
Men seni sevarmidim? Bunchalik
yonib-kuyishimga qaraganda sevar
ekanman-da! Buni qara-ya, buni
o‘zim ham bilmas ekanman…
Axir kechagina o‘zim senga kulib
turib baxt tilamadimmi?
Yo‘q-yo‘q… Men seni sevmayman…
Biz do‘st edik xolos.
Esingdami? Xudoni bergan kuni
qo‘lingda kitob bilan yonimga
chiqib kelarding. Qo‘lingdagi kitob
albatta muhabbat xaqida bo‘lardi.
Sen ko‘zlaring chaqnab kitobni
maqtay-maqtay qo‘limga tutqazib
ketarding. Torgina hujram sen berib
ketgan katta-kichik kitoblar bilan
to‘lib-toshgandi. Men kitobni tezroq
tugatishga harakat qilardim, chunki
o‘qib bo‘lganimdan so‘ng sen bilan
asar xaqida uzoq-uzoq tortishib,
bahslashib o‘tirardik. Sen o‘zimiz
o‘qib chiqqan kitoblardagi hayotni
orzu qilarding… Yodimda, bir kuni
"Choliqushi” xaqida uzoq
suhbatlashdik
— Bariga Komron aybdor! —
deganding uzun-uzun kipriklaring
pirpirab, — axmoq bo‘lmasa,
Faridani allaqanday sariq gullarga
almasharmidi?
— Hayotda hamma adashadi. —
Shunday deymanu sening
qo‘ng‘iroq sochlaringdan, Olloh
in’om etgan, hech qanday
bo‘yoqlarsiz go‘zal husningdan ko‘z
uzolmay tikilib qolaman.
— E-e, ana endi shu axmoqligini deb
shuncha yil azob chekdi. Farida
"hamma sariq odamlar bevafo
bo‘ladi”, degan. Menimcha u xaq! —
shunday deysan-u, qiqir-qiqir
kulasan. Bu gapni menga tekkizib
aytayotganingni bilaman. Shu
choqda sen ko‘zimga xuddi o‘sha
Faridadek ko‘rinib ketasan. —
Bilasanmi, Oygul, sen xuddi
Faridaga o‘xshaysan.
— Rostdanmi?
— Ha, rost… Agar men Komronning
o‘rnida bo‘lganimda edi, Faridani
hech qanday gulga alishmagan
bo‘lardim…
Sen qizarib, ko‘zlaringni olib
qochasan.
Xayollarimni to‘y xonadonidan
kelayotgan mungli qo‘shiq bo‘lib
yuboradi. Ha, bu o‘sha, men suygan
hofiz… Dard bilan sug‘orilgan
qo‘shiq so‘zlari mening xonamga
ham oqib kiradi:
Sen bog‘dagi yelday sho‘x,
Bir dam orom olsayding…
Derlar orzuga ayb yo‘q,
Mani sevib qolsayding…
Yuzimda nam sezaman,
yig‘layapmanmi? Nima uchun?!
Hofizning qo‘shig‘igami? Men ham
shuni orzu qilganmidim? Nahot
shunday orzu etishga jur’at qilgan
bo‘lsam?
Yoy nishonga yetmasdan,
Fursat mag‘lub etmasdan
Umrim o‘tib ketmasdan
Mani sevib qolsayding…
Dunyo sinovli, shartli,
Xam quvonchli xam dardli
Orzuyim bo‘lmay gardli
Mani sevib qolsayding…
Kecha oxirgi marta yonimga
kelding…
Bu safar qo‘lingda kitobmas, chetiga
kashtalar tikib bezatilgan ro‘molcha
bor edi.
— Aziz, meni unutmaysan-a? —
deding chiroyli ko‘zlaringni menga
tikib.
— Yo‘q, Oygul, seni unutmayman.
Axir o‘zimizni mahallaga kelin
bo‘lyapsan-u.
— Shundayku-ya, endi baribir
oldingga chiqib turolmaymanda…
Lekin bilasanmi, sen mening eng
yaxshi do‘stimsan. Sen bilan qurgan
suhbatlarimiz, bahslashganlarimiz
hech qachon yodimdan chiqmaydi.
— Mening ham…
— Ertaga to‘yimga chiqasana?
— Albatta…
— Aldamaysanmi? Chiqmasang xafa
bo‘laman. Dadam to‘yga sen
yoqtirgan hofizni olib kelar ekanlar.
Dugonalarim biram kuyib ketyapti…
— Sen albatta bahtli bo‘lishing
kerak Oygul…O‘zing istaganingdek,
o‘sha kitoblardagidek go‘zal baht
qurishga intil…
— Rahmat, Aziz, sen chinakam
do‘stsan. Xayr, endi uyga chiqa
qolay…
Sen qo‘limga o‘zing tikkan
ro‘molchani tutqazib ketding. Alvon
ro‘molcha chetiga oppoq ipak bilan
"O+A=D”deb yozib qo‘yibsan…
Mana, ro‘molchang qo‘limda, undan
seni iforing kelyapti, Oygul…
Bugun sening to‘ying…Tasavvur
qilyapman qanchalik go‘zal bo‘lib
ketganingni. Oq libos senga
judayam yarashgandir-a…
Eshityapsanmi, Oygul, qo‘shiqni
eshityapsanmi?
Kuy yig‘layapti… kuy o‘z dardiga
dosh berolmay yig‘layapti. Hofiz
o‘rtanib-o‘rtanib meni dardimni
kuylayapti Oygul…
Keldi mehring fursati,
Bo‘lay vasling ulfati,
Sodiqligim hurmati,
Mani sevib qolsayding…
Qadru qimmatim bilib,
Biroz nazarga ilib,
Ko‘nglimga shafqat qilib,
Mani sevib qolsayding.
Qishloqdoshlarimning qiyqirib
chapak chalgani, ”Juft bo‘lsin!” deb
baqirishgani eshitiladi.
Ey, odamlar, bu qo‘shiqni qiyqirib,
chapak chalib emas, yig‘lab eshitish
kerak, yig‘lab! Bu qo‘shiqni dardi
borlar, yuragi yonayotganlar
eshitishi kerak…
To‘yni u yog‘i sho‘x-sho‘x sadolarga
ulanib ketadi.
Bilaman, hozir davra to‘rida, oppoq
libosda yal-yal yonibo‘tiribsan-u,
ko‘zing bilan meni izlayapsan.
Kechir meni, to‘yingga
chiqolmadim, Oygul. Mening bebosh
qalbim seni sevib qolishga jur’at
qilibdi… Hofiz aytganidek, orzuga
ayb yo‘q…
Hujram havosi og‘irlashib,
bo‘g‘zimdan bo‘g‘ayotgandek
bo‘lyapti…
Eshik g‘ichirlab ochilib onamning
xushhol qiyofalari ko‘rinadi.
— Zerikmay o‘tiribsanmi, bolam?
Anavi hofiz to‘yni rosa qizdiryapti.
O‘ziyam butun qishloq ko‘chib
kepti-yov uni ko‘rgani. Po‘latboyam
juda orzu-havasli-da, to‘yiga
shundoq hofizni olib kelibdi!
— Ona, siqilib ketdim, hovliga
chiqaman…
— Hozir, bolam, — onam shoshib
tepamga keladilar. — Oygul
shunday chiroyli kelin bo‘libdi, ko‘z
tegmasin, ko‘rgan odamni suqi
kiradi-ya… Po‘latboyning o‘g‘li bilan
bir-birlariga uzukka ko‘z
qo‘ygandek yarashishibdi o‘ziyam!
Oh onajonima, dardimni
bilmaydilar-da… Bilmaganlariyam
yaxshi. Bir o‘zimni kuyganim ham
yetar…
Aravachamni g‘ildiratib, hovliga
chiqaman. Ko‘ksimni to‘ldirib-
to‘ldirib nafas olaman.
— Ollohga shukur...
|
