Бугун бир дугонам билан бола тарбияси ҳақида гаплашиб ўтиргандик. У ўта таъсирчан воқеани айтиб берди:
- Катта қизимнинг туғилган куни бўлгани учун эрим билан бозор қилгани кетаётгандик. Таксига чиқдик, ҳайдовчи аёл киши экан. У билан болалар, кейин эса тарбия ҳақида гаплашдик. Шунда ҳайдовчи аёл хўрсиниб гап бошлади: - Эрим уйни жуда чиройли қилиб таъмирлаб берди. Ўшанда қизим олти ёш эди. Бизнинг қувончимизни кўриб, деворга чизилса ота-онам хурсанд бўларкан деб ўйлаганми, ишқилиб у деворнинг бир томонига уйча ва яна нималарнидир қириб чизибди. Буни кўриб фиғонимиз фалакка чиқди, ахир яқинда таъмирладик. Дадаси ҳам, мен ҳам роса койидик. Сал вақт ўтиб, янги телефон рақамларини қайд этиш учун дафтарча олдим. Унга ҳам қизим ўзига хос нималарнидир чизиб ташлабди. Жаҳлим чиқиб, яна уришдим. Бир муддат ўтгач, қизимнинг мазаси бўлмади. Шунча югурмайлик у... оламдан ўтди. Энди эса уйимни асло таъмир қила олмайман, чунки қизимнинг ўша деворга ўйиб чизган расмларини ўчиришга кўзим қиймайди. Телефон дафтарчасини эса ҳалигача ёнимда олиб юраман. Унда қизим чизган расм бор. Аёл шундай дея титилиб кетган дафтарчани кўрсатди. Ҳайдовчи аёлнинг армонли ҳикояси юрагимни ўртади. Бунда катта ҳикмат ва ибрат бор. Шундай эмасми? Сизда ҳам шундай сабоқ бўлгулик воқеалар бўлса албатта ёзиб қолдиринг.
